Voordat ik begon met mijn stage bij Cordaid Nepal had ik me nog nooit gerealiseerd hoe je leven eruit ziet als een aardbeving je hele bezit heeft verwoest en je dwingt te overleven in een vluchtelingenkamp. Ik kon het me gewoon totaal niet inbeelden.
Mijn eerste bezoek aan het kamp in Bogatitar, in de provincie Rasuwa, was in september 2015, toen ik Inge Leuverink van het Cordaid-hoofdkantoor en Dhanej Thapa van Cordaid Nepal kwam ondersteunen. Het zien van de gevluchte mensen in de kampen raakte me in mijn hart. Ze woonden onder golfplaten afdakjes, zonder een bron van inkomsten, afhankelijk van noodhulp, in een volgepropte ruimte zonder elektriciteit, worstelend om niet teveel zorgen te hebben over de volgende maaltijd of de volgende dag.
Nachtmerrie
Tijdens dat eerste bezoek sprak ik lange tijd met hen. Het enige wat ze zich konden herinneren was de nachtmerrie van het vluchten voor de lawines, de dood van hun naasten, de verwoesting van hun dorp. Ze waren getekend door mentale stress en radeloosheid. Er was geen hoop op terugkeer naar huis.
We startten activiteiten waardoor vluchtelingen weer aan het werk konden, geld konden verdienen voor hun families en hun hoofd konden vrijmaken van alle gruwelijke herinneringen.
Cordaid en haar partners begonnen met werken in de vluchtelingenkampen vanaf het allereerste moment, direct na de aardbeving. Waterteams waren druk bezig water naar de kampen te brengen. Andere teams werkten nieuwe projecten uit waarmee mensen een inkomen konden verdienen. De aanpak van Cordaid was anders die die van andere hulporganisaties, omdat hij was gericht op het vermijden van hulpafhankelijkheid. We startten activiteiten waardoor vluchtelingen weer aan het werk konden, geld konden verdienen voor hun families en hun hoofd konden vrijmaken van alle gruwelijke herinneringen.
Voedseltekort
In de vluchtelingenkampen was een acuut gebrek aan voedzaam voedsel, vooral groene groenten. De mensen kregen rijst en granen uitgedeeld, maar geen groente. Er waren zwangere vrouwen, moeders met kleine kinderen die borstvoeding gaven, oudere mannen en vrouwen, en geen van hen had genoeg geld om groente te kopen van de nabije markten. Plantjes kweken in de keuken werd aangedragen als oplossing, maar de families hadden simpelweg te weinig ruimte daarvoor.
Het invoeren van ‘stapeltuinieren’ heeft mij geleerd dat kleine ingrepen een geweldige invloed kunnen hebben op de levens van mensen in grote nood.
Daarom bedachten wij het concept van ‘verticaal tuinieren’ voor elke familie in het kamp. In ons beroepsopleidingscentrum demonstreerden we gestapelde moestuinen ondersteund door bamboepalen. Deze tuintjes zijn niet duur, ecologisch en kunnen makkelijk worden gemaakt met lokale middelen. Vluchtelingen maakten bamboetuinen in kleine ruimtes en bouwden meerdere verdiepingen boven elkaar. Ongebruikte plastic tasjes werden gebruikt om de grond bij elkaar te houden. Bemesting met dierenpoep werd toegevoegd en zie, vandaag de dag groeien er overal groenten in stapeltuintjes.
Trots
Met de volle steun van Cordaid hebben nu ongeveer 300 huishoudens in twee kampen de mogelijkheid om hun eigen snelgroeiende seizoensgroenten te kweken. We zijn doorgegaan met het promoten van flestuinieren, tuinieren in plastic zakken en in potten voor een maximale opbrengst. De vluchtelingen vertellen ons dat dit veel verlichting biedt. Een enquête wees uit dat ongeveer tweederde van hun maandelijkse voedingswaarde uit de tuintjes wordt gehaald. Dat is een geweldig resultaat. En wij zijn trots daaraan te hebben bijgedragen.
Het invoeren van ‘stapeltuinieren’ heeft mij geleerd dat kleine ingrepen een geweldige invloed kunnen hebben op de levens van mensen in grote nood. Een simpele aanpak op heel kleine schaal heeft een enorm verschil gemaakt in de Nepalese vluchtelingenkampen.