Peter Michael Marin helpt Zuid-Soedanezen in nood

Peter Michael Marin, epidemioloog, docent volksgezondheid en coördinator humanitaire hulp voor de Joint Response in Zuid-Soedan.

“Soms maakt het leven een lus. Ik ben geboren in 1980, in een klein treinstation in de stad Wau, in wat nu Zuid-Soedan is. Mijn vader werkte toen op het station. Nu, meer dan 40 jaar later, werk ik als hulpverlener. Mijn kantoor staat pal naast het gebouwtje waar mijn moeder mij op de wereld zette .”

“Er was toen oorlog. We vluchtten naar Khartoem. Ik was vier. Decennia lang bleef ik ver weg van huis. Ik groeide op, ging studeren, werken. En belandde weer in Wau, na het vredesakkoord en de onafhankelijkheid van Zuid-Soedan. Nu, in Wau, proberen we nog steeds te herstellen van de tweede oorlog die in 2016 begon.”

“Waarom ik hulpverlener ben geworden? Het antwoord zit in mijn eigen verhaal.  De herinneringen en de dingen die ik zag toen ik 3 was hebben me nooit losgelaten. Ze hebben me gemaakt tot wie ik ben. Ik zag mensen sterven voor mijn ogen. Mensen die mensen vermoordden. We renden weg en kwamen terecht in een kamp voor ontheemden, in Khartoum. Daar bleven we een paar jaar. Ik herinner me onze buren in dat kamp. Hun zonen waren vermoord. Mijn vader leerde me dat iets doen voor anderen belangrijk is . ‘Ga water halen voor je buren, ga eten voor ze kopen op de markt’, zei hij. Het was een levensles.”

“Als ik voor m’n werk van huis ga en landinwaarts reis, soms voor een week, maak ik me zorgen. En mijn vrouw maakt zich zorgen. Zij maakt zich zorgen omdat hulpverleners in dit land soms worden vermoord als ze onderweg zijn in gevaarlijk gebied. En ik maak me zorgen om haar als ik weg ben. Nog niet zo lang geleden belde ze me toen ik weg was voor mijn werk. Vlakbij ons huis was een vuurgevecht.”

“We hebben de plicht om anderen te dienen. Dat is de belofte die we hebben gedaan toen we met dit werk begonnen. Als mensen, ontheemd door oorlog, alleen besmet oppervlaktewater te drinken hebben, boren we boorgaten en zorgen we ervoor dat ze veilig kunnen drinken en wassen. Wanneer ontheemde boeren hun land, hun voedsel en hun inkomen zijn kwijtgeraakt, zorgen wij ervoor dat ze weer gewassen kunnen verbouwen. Door ze te trainen om met steeds verwoestendere regens en droogtes om te gaan. Door zaden en gereedschappen uit te delen. Door hen bij te staan. Als baby’s alleen nog maar huid en botten zijn, zorgen we ervoor dat ze gevoed worden. Als ze het halen, als ze weer lachen, is dat de beste beloning die je je kunt voorstellen. Dit klinkt misschien soft, maar dat is het niet. Als je zelf kinderen hebt, begrijp je het.”

“We gaan naar afgelegen plekken. Zonder internetverbinding, waar gewone telefoons niet werken. Waar gevaar op de loer ligt. Maar ook plekken vol schoonheid en kracht. De manier waarop mensen dansen en zingen in de dorpen is gewoon ongelooflijk. Er zijn momenten dat ik graag mee zou willen doen. Maar ik ken hun dansen en liedjes niet echt, ook al kom ik uit hetzelfde land. Wellicht ben ik zelf te lang ontheemd geweest.”