Samah helpt haar landgenoten in Jemen

Samah Almaqtari, apotheker en humanitaire coördinator voor de Joint Response in Jemen.

“Om voedsel, medicijnen of andere levensreddende zaken uit te delen, moet je op pad. Maar reizen in het door oorlog verscheurde Jemen is frustrerend, tijdrovend en gevaarlijk. Met al die verschillende machthebbers en autoriteiten heb je allerlei toestemmingen nodig. Zelfs als je denkt dat al het papierwerk rond is, kunnen soldaten je urenlang tegenhouden bij elk checkpoint. Dan is het wachten geblazen. Maar ook luisteren naar muziek. En grappen maken. En doorgaan. We gaan altijd door. Ook als we letterlijk woestijnen of bergen moeten oversteken.  Stoppen is een luxe die we ons niet kunnen veroorloven.”

“De dagen kunnen lang zijn, vooral  als je op pad moet. Soms vertrekken we om 5 uur ’s ochtends en zijn we om 9 uur ‘s avonds pas weer thuis. Gisteren nog bezocht ik een gezondheidscentrum waar ze met onze steun een verloskamer bouwen. Het lijkt iets kleins, maar dit soort werk is zo belangrijk om moedersterfte te bestrijden, vooral onder ontheemden.”

“Aan hulpactiviteiten in crisisgebieden gaan dagen en weken bureauwerk en online vergaderen vooraf. Met overheden, donoren, collega’s. Het is soms saai werk, maar toch belangrijk.”

“Tuurlijk is geld belangrijk. Maar de essentie van humanitair werk draait om iets anders. Het is iets  ethisch. Ik heb misschien een goed leven, maar hoe zit het met anderen? Hoe kun je zorgen dat iedereen een waardig bestaan kan leiden? We zijn mensen, we zijn geen machines.”

“Oorlog en armoede duwen onze mensen over de rand. Soms, als gezinnen rennen voor hun leven, laten ze gehandicapte familieleden achter. Ouders laten uit armoede hun pasgeborenen achter. Voor hén moeten wij er zijn.  Dat is moeilijk, want het lijden is te groot, te diep. We kunnen niet iedereen helpen. Dat maakt dit werk soms zo zwaar. Maar we moeten het vlammetje in onszelf levend houden. Als je één persoon verliest, red je er morgen tien.”

“Dat ik zelf uit Jemen kom is belangrijk. Het helpt me om menselijkheid en waardigheid te brengen bij mensen die onmenselijk zijn behandeld en die alles hebben verloren. We delen dezelfde cultuur, dezelfde taal. We delen het lijden van mijn land.”

“Vaak zeggen soldaten dat ik niet alleen mag reizen, omdat ik een vrouw ben. Ze willen me tegenhouden. Ik roep gewoon terug. Nergens staat geschreven dat ik niet mag reizen. Ik laat me door niemand tegenhouden.”

“Er is veel ellende. Maar dit werk brengt me ook vreugde en geluk. Iets doen voor anderen maakt gelukkig. Trouwens, je leeft maar één keer. Waarom zou je tijd verspillen aan verdriet en woede? Zoals ik al zei, terwijl soldaten ons laten wachten, vertellen we de beste grappen.”