Zainab blijft zoeken naar haar broertje

“In mei 2014 kidnapte IS mijn broertje Hoessein in de stad Mosul, in Noord-Irak. Hij was op weg van school naar huis. We betaalden het losgeld – mijn ouders verkochten hun bezittingen. Maar Hoessein kwam niet vrij. Korte tijd later brak de hel los. De hele stad Mosul viel in handen van IS.”

“Ik hield me schuil met 2000 andere jonge vrouwen en meisjes op de campus van de universiteit. Tot het ook daar te gevaarlijk werd. Koerdische soldaten hebben ons met bussen in veiligheid gebracht. Onderweg is één van de chauffeurs door sluipschutters neergeschoten. Een ander nam het stuur over. Zo zijn we gered.”

“Uiteindelijk ben ik, samen met mijn ouders en andere broertjes gevlucht naar Turkije. Alles waren we kwijt, onze spullen, ons huis. Toen het leger Mosul begon te heroveren, ging het gerucht dat IS alle gevangenen en gegijzelden liquideerde. Mijn vader werd gek van die verhalen. Hij stierf in Turkije aan een hartaanval.”

“In de afgelopen jaren hebben we Hoessein een paar keer aan de telefoon gehoord. De laatste keer is twee jaar geleden, toen het leger Mosul binnenviel. Hij hoopte snel bevrijd te worden.”

“Mijn moeder is een dode in een levend lichaam. Ze is slecht ter been, ver in de zestig. Mijn moeder reist van stad naar stad, op zoek naar haar zoon. Met zijn foto in haar hand gaat ze naar gevangenissen, politiekantoren en rechtbanken. Ook ik zoek mee. Met vrienden deel ik Hoesseins foto uit. Zo proberen we hem weer te vinden. En om te gaan met de gekmakende onzekerheid.”